Okula bilem gitmezdim o zamanlar.
Yemezmişim.
Su ile yaşıyor derlermiş bana.
Her gittiğim kapıda evde yedim de geldim polimini çekermişim.
Eve gelince de orada yedim demeyi huy edinmişim..
Hatırlamam bunları pek..
Hayal meyal işte.
Sonra bir gün..
Karşı komşunun delikanlı oğlu E. -ki daha bugün bayramlaştık-
"iskeletor" demişti bana.
Heman'den bilirdik onu. Kötüydü o.
Hem bir deri bir kemik bile değildi.
Kemikti sadece.
Kemikti.
Hiç unutmadım.
Yıllarca çıkmadı içimden.
Hatırlarım hala nasıl üzüldüğümü..
Nasıl içerlediğimi..
Onca insanın içinde nasıl utandığımı.
Hatırlarım.
Sonra, belki aynı zamana rastlar,
bir kadın vardı bizim sokakta..
Anneme bir şeyler sormuştum o kadın hakkında..
Hala yüzümdedir o sorunun izi..
Her aynaya baktığımda hatırlatır Allah bana o saygısızlığımı..
üzülürüm.
yeniden yeniden af dilediğim de olur kimi zaman.
Ömrümde ilkti.
İlk kez aşmıştım haddimi.
Söylediğim, güldüğüm şey..
dönüp dolaşmadan vurmuştu yüzüme.
kendime kötülük ettim insan üzerinden.
--
O gün son idi.
Allah aştırmasın insana
insanlığının seddini haddini.
Bedeli ağır.
Biliyorum.
Lakin çocuk indirimi yapmış olmalı bana Hak.
Çok şükür!
--
Hem:)
Üzülmeli belki biraz ama.
Baş eğmemeli!
Keşke..
Tonlarca kalp taşıyıp "bir deli bir kemik" kalabilseydi herkes..
Birazcık olsun!
Birazcık olsun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder