Son misafirlerin gidişi, telefonların susuşu, bayramın fiilen bitişi ve akşamın aniden çökmesi üzerine

Gittiler.
Artık gelen olacağını zannetmiyorum.
Olursa da..
tek tük işte.
Ha doğru..
Yarın kurumsal misafirler olacak.
Babamın misafirleri gelecekler son günde.
--

Yalnızlığın böylesi fena oluyor.
Dağılan hüzünler,
Unutulmuş acılar,
Yapılacak dağ gibi işler,
Geri gidilecek yerler..
Hepsi ardı ardına dökülüveriyor kararan havayla birlikte insanın önüne.
--
Ama sonra geçiyor.
Bilmiyorum bende geçiyor..
Çünkü..
Seviyorum insanları..
Yanımda olmasalar da,
Seslerini her istediğimde duyamasam da,
Her an diz dize gülemesem de..
seviyorum onları 
ve her şeyden önce varlıklarından,
sonra da gittikleri yerlerde iyi olmalarından dolayı mutluluk duyuyorum.
-
Ayrıca..
Ben bir kaç insan tanıdım ki dünyada..
Onlar..
Onlar üç nokta.
Anlatılabilecek gibi değiller.
Dünyada cennet onlar.
Dünyada cennet onlar.
Dünyada cennet onlar.
Şimdi onlar varken..
Ne diye sıkayım ki canımı!

Gitmelerinden iki buçuk saat sonra

Fotoğraf: 07.31'2007- 20:14:24 Urla/İzmir